در سپهر ملیِ «گفت و شنودِ» کشوری که ردپای 5000 سال تمدن در آن وجود دارد و مزین به آموزه های متعالی دینی همچون اسلام نیز هست، زیبنده نیست که سهم «گفتن» ها بسیار بیشتر از «شنیدن»ها باشد. شنیدن نه به معنای پذیرشِ بی چون و چرا، بلکه ناظر بر این آسیب که قوه ی شنیداری ما بسیار کمتر از قوه ی گفتارمان فعال و آماده ارتباط با طرف مقابل است. ما در غالب گفت وشنودهای فی مابین، اگر هم به ظاهر در حال توجه به سخنان طرف مقابل هستیم، درواقع منتظریم تا رشته ی سخن را در دست گرفته و آنچه را که از پیش آماده نموده ایم روانه ی روبرو کنیم. این موضوع را یک آسیب فرهنگی عمیق برای کشوری که سعدی ها، فردوسی ها، خواجه نصیرها، ابن سیناها و ... را به جهان ارائه کرده است می دانم. پایگاه شنود، محلی است برای شنیدن سخنان دوستان و عابرانی که در فضای مجازی گذرشان به این دریچه ی سخن می افتد. فضای محقر «شنود»، به شرط عدم اسائه ادب و رعایت نزاکت در سخن، به روی هر مخالف و موافقی گشوده است.
مردم دیگر تحت تاثیر صدا و سیما و جعبهای که مطالب را با سانسور به مردم
تحویل میدهد نیستند؛ مردم ایران امروز آگاه شده اند و عقل خود را دست جعبه
ای که سانسور میکند نمیدهند.
خطاب به"رضا": دقیقابشما چه ارتباطی داره که اینجوری بوی سوزتون همه جا رو گرفته؟ حرف حساب داری بدون توهین حقانیت خودتو اثبات کن،تا جایی که مطلب گویاست،به کسی توهین نشده،فقط سخن شخص موردنظرروایت شده .سعی کن منطقی باشی .