در سپهر ملیِ «گفت و شنودِ» کشوری که ردپای 5000 سال تمدن در آن وجود دارد و مزین به آموزه های متعالی دینی همچون اسلام نیز هست، زیبنده نیست که سهم «گفتن» ها بسیار بیشتر از «شنیدن»ها باشد. شنیدن نه به معنای پذیرشِ بی چون و چرا، بلکه ناظر بر این آسیب که قوه ی شنیداری ما بسیار کمتر از قوه ی گفتارمان فعال و آماده ارتباط با طرف مقابل است. ما در غالب گفت وشنودهای فی مابین، اگر هم به ظاهر در حال توجه به سخنان طرف مقابل هستیم، درواقع منتظریم تا رشته ی سخن را در دست گرفته و آنچه را که از پیش آماده نموده ایم روانه ی روبرو کنیم. این موضوع را یک آسیب فرهنگی عمیق برای کشوری که سعدی ها، فردوسی ها، خواجه نصیرها، ابن سیناها و ... را به جهان ارائه کرده است می دانم. پایگاه شنود، محلی است برای شنیدن سخنان دوستان و عابرانی که در فضای مجازی گذرشان به این دریچه ی سخن می افتد. فضای محقر «شنود»، به شرط عدم اسائه ادب و رعایت نزاکت در سخن، به روی هر مخالف و موافقی گشوده است.
چه جالب. شنیده ام انسان در آن دنیا با هرچیزی که دوست دارد محشور می شود. به نظر آقا مهران، سگِ صابر کجا محشور می شود؟ فرض کن اصلا در آن دنیا صابر با سگش محشور بشود. خدا صابر ابر را هدایت کند. انشاء الله.
با سلام از قدیم الایام توی ایران می گفتن : اولاد مخصوصا دختر تاج سره حالا روی چه حسابی این به اصطلاح اقا یه سگ رو گذاشته روی سرش و اسمشم گذاشته بانو؟ گاهی فکر می کنم این جور ادما کجا بدنیا اومدن و توی چه فضایی رشد کردن که این چنین ساده به تمام اعتقادات یک جامعه توهین می کنن. برای رفتار این نوع ادمها فقط میشه یه اسم گذاشت، جاهلیت مدرن
پاسخ:
باسلام اتفاقا بنده از اینکه واژه وزین «بانو» رو برای سگش انتخاب کرده خشمگین شدم و متعجبم که چرا بانوان محترم سینمادوست ایران اعتراض نمیکنند؟