آقای عارف، خداوند دروغگویان را دوست ندارد

در هفته های اخیر، فضای رسانه ای مربوط به طیف های حامی هاشمی و خاتمی پر از اُسطوره نمایی و بُت سازی از محمدرضا عارف بوده است.

از سویی در آشفته بازار مناظرات انتخاباتی، گافی سنگین از سوی این کاندیدای اصلاح طلبان سرزده است که دست برقضاء کمتر کسی به این خبط بزرگ آقای عارف توجه کرد،

هرچند که همان موقع این وجیزه را از طُرُق دیگر رسانه ای نمودم اما ظاهراً عنصر «زمان» مهیای انتقال این پیام به محضر مردم نبود.

شاید اکنون که کف و سوت های ناشی از التهاب انتخابات قدری فروکش کرده، زمان مناسبی باشد برای تشییعِ جنازه ی برزمین مانده یِ دروغ بزرگِ محمدرضا عارف.

پرواضح است که سکوت ایشان بدترین دفاع از خویش تلقی خواهد شد.

اما چه بود آن دروغ؟

همگان به یاد دارند که آقای عارف با ژست «تعقل» و ایضاً «صداقت» به میدان آمد.

او همه را به راستگویی و صداقت با مردم دعوت می نمود.

در یکی از مناظرات، آقای عارف دولت احمدی نژاد را متهم به اخراج و طرد نیروهای اصلاح طلب و ... کرد.

او پیش چشم دهها میلیون بیننده تلویزیونی داخل و خارج از کشور، با تأکید موکد، دولت احمدی نژاد را متهم نمود که نیروهای دول قبلی را تا سطح بخشداری های دورافتاده ی کشور، جارو کرده و به خانه فرستاده است(نقل به مضمون)

اما..

درست در کمتر از بیست و چهار ساعت پس از این ادعا و درشت نمایی حداکثری این اتهام جوانمردانه!! ، فیلم مستندِ تبلیغاتیِ عارف از تلویزیون جمهوری اسلامی در حالی پخش شد که آقای عارف در کمال سلامت بدن، صحت مزاج و اختیار عقل، در برابر دوربین خودشان فرمودند :

(( در دولت نهم، من سه مرتبه استعفای خود را تقدیم آقای احمدی نژاد کردم تا بالاخره توانستم موافقت ایشان را بگیرم.))

حال تصور کنید چنین شخص محترمی، بی آنکه راجع به این تناقض بزرگ (بخوانید اَبَر دروغ) توضیحی به ساحت محترم ملت ایران بدهد موردنظر و تفقد قرار میگیرد تا بر کرسی یکی از پُست های دولت یازدهم تکیه زند.

جناب آقای عارف، قرآن می فرماید : خداوند دروغگویان را دوست ندارد.