یک فرضیه در خصوص احمدی نژاد

تقلاها برای کشف نیات انتخاباتی احمدی نژاد تمامی ندارد.

هرچه میزنند به در بسته میزنند.

از سکوت او «حرف» میتراشند تا شاید به حرفش وادارند یا کنج ذهنش را بخوانند که : بالاخره خواهد آمد؟ + نخواهد آمد؟ +

اگر بیاید برای مجلس می آید + یا ریاست جمهوری؟ +

حق هم دارند که بدنبال کشف مکنونات قلبی احمدی نژاد باشند زیرا که با وجود آنکه او را بی طرفدار و منقضی شده میخوانند، لکن با تمام وجود(البته با لرزش و وحشتی آشکار) معتقدند که اگر بیایند ناچارند تمام آرایش انتخاباتی و هزینه های میلیاردی و نقشه های رأی جمع کن خود را با درنظر گرفتن «او» بچینند.

احمدی نژاد باشد، یکجور برای مجلس باید تمهیدات دید، نباشد یکجور!

اثبات این ادعا سخت نیست زیرا پردازش هر روزه ی آنان به اینکه «احمدی نژاد کجاست؟» «احمدی نژاد چه گفت؟» «احمدی نژاد به کی زنگ زد؟» «احمدی نژاد ساکت است»... برای افشای هراس ایشان از فرزند راستین نظام کافیست.

قدری منصف باشیم به آنان باید حق داد.

به عقیده این قلم ، بعید است احمدی نژاد برای انتخابات ریاست جمهوری 96 برنامه ریزی کند زیرا او همگام با رهبری معظم انقلاب اعتقاد به گردش قدرت دارد و بارها بر عنصر گردش قدرت در کشور به عنوان یک احترام و اعتقاد به مدیرزای بودن تمام مادران ایرانی تأکید کرده است لذا بنظر میرسد اگر احمدی نژاد برای انتخابات 96 بیاید قدری مرتکب نقض غرض شده است لذا اگر برای ریاست جمهور ی96 بیاید باید گفت : حتماً تکلیف شرعی خاصی باعث آن شده، وگرنه که غلامحسین الهام تنها یکی از گزینه هایی است که دکتر احمدی نژاد باوجود کسی مثل او نیازی به ورود مجدد به پاستور نخواهد داشت، و البته دیگرانی! هم هستند.

اما..

از آنجا که احمدی نژاد را «مرد کارهای بر زمین مانده» میدانم، او برای ورود به خانه ملت بسیار مناسب است.

نگاهی به عملکرد مجالس 36 سال پس از انقلاب نشان میدهد آنگونه که در شأن جمهوری اسلامی بوده است ظاهر نشده لکن این به معنای ضعف کلی و یا مردودی این نهاد مهم نیست.

ملت نجیب ایران در چند دهه ی اخیر، شاهد مجلسی بوده که شهدای بسیار تقدیم نظام کرده و در مواقع حساس به فریاد ایران رسیده و ایفای نقش کرده ، اما شاهد حضور برخی جاسوسان وطن فروش در مجلس ششم هم بوده است.

از ضعفهای سیاسی مجلس که بگذریم ، قوه مقننه از ضعف نظم در امور خویش به شدت رنج میبرد.

مجالس شورای اسلامی، ضعفهای بسیاری دارند که ذیلا و اختصاراً به برخی از آنها اشاره میشود :

1) علیرغم آنکه شورای نگهبان در حیطه وظایف قانونی خویش سعی در تأیید صلاحیت بهترین ها دارد اما به هر روی در بستر قانون اساسی، ممیزی مشخص و محکمی درباره ی «سواد مجلس نشینی» کسانی که ثبت نام میکنند تبیین نشده است. چه بسیار کاندیداهایی که صرفاً با نداشتن اشتهار به فساد و صرف داشتن مدارک تحصیلی و امضاء کردن فرم انتخابات، کاندید شده و طی بندبازی های انتخاباتی و موج سواری به خانه ملت راه می یابند.

متأسفانه چنین منتخبانی، در خوشبینانه ترین حالت ممکن، قریب به یکسال اول دوره نمایندگی خویش را در مجلس کارآموزی میکنند تا بتوانند در سالهای دوم و سوم به درد قوه مقننه بخورند و نهایتاً در سال چهارم نیز دلمشغول انتخابات سال بعدند.

و در بدترین حالت، چنین کسانی در همان ابتدای ورود به مجلس توسط سیاسیون، تجار و طیفهای مختلف یارگیری شده و جهارسال تمام کیفیت نمایندگی و ایفای وظایف را فدای خواستها و سلایق آنان میکنند.

زیبنده مجلس جمهوری اسلامی آن است که کاندیدایش اگر تجربه نشستن روی کرسی مجلس را نداشته باشد لااقل اطلاعات قانونی را قبلا مرور کرده و به حدی مسلط به مواد قانون اساسی و وظایف مجلس باشد که در میتینگهای انتخابانی به جای دادن وعده های آب و برق و جاده( که ربطی به قوه مقننه ندارد)، به سوالات چالشی مردم در خصوص میزان تسلطشان به وظایف مجلس پاسخ دهد.

چنین کاندیدایی با داشتن «دانش قانونی» به خانه ملت وارد میشود تا «بینش به قانون» را نیز کسب کرده و به کشور خویش خدمت کند.

2) آمار حضور وغیاب نمایندگان(خصوصا در چند دوره اخیر) همه روزه از بستر رسانه های مختلف کشور ، چشم و گوش و ذهن مردم را می آزارد.  +

براستی چرا؟        

چرا صندلی و کرسی که بابت هر ثانیه آن می بایست به ملت و در کمترین حالت آن "خداوند جبار" پاسخگو بود به همین سادگی و به بهانه ی مختلف خالی مانده و مرتبا دهها نماینده روی آنها دیده نمیشوند؟

آیا بپذیریم که همگی این غیابها توجیه عقلی و قانونی دارد؟

آیا تضمین و ابزار لازم برای مهار حضور و غیاب نمایندگان وجود دارد؟

این چگونه مجلسی و چگونه نماینده ای است که روی کرسی آن و پیش چشم دوربینها مشغول سرگرمی با تبلتها و ژورنالهای خیاطی است؟

روی مانیتور را نگاه کنید : حاضرین 200 نفر یعنی حدود 90 نفر غایبند (این خانم یکی از حاضرین است)

3)یک نماینده در تمام مدت نمایندگی (طی 4 سال) چقدر حقوق و پاداش و مسکن و ... میگیرد؟ چقدر؟

تخمین ها چیزی بیش از 300 میلیون تومان را نشان نمیدهد(منظور تمام دریافتی های جاری و قانونی نماینده است).

سوال : اگر، فرضاً، احتمالاً .. نماینده ای  هزینه های چند میلیاردی برای ورود به مجلس بدهد، قطع یقین، یا این مبلغ را از جیب داده است که باید پرسید :چرا این هزینه را میدهد؟ و چگونه قرار است آن را جبران کند؟

و یا این مبلغ از کیسه دیگران است که باز هم باید پرسید : چرا چنین مبلغی را به ایشان داده اند؟و قرار است چگونه و بابت چه به ایشان پس بدهد؟

پاسخ بسیار روشن است.

اگر چنین نمایندگان فرضی وجود داشته اند(در تمام دوران مجالس جمهوری اسلامی) میتوان نتیجه گرفت که یا مبالغ را از طریق فروش اطلاعات غیر علنی مجلس به تجار و کارتل های اقتصادی جبران کرده اند و یا بر کرسی مردم می نشینند تا رانت نمایندگی را به نفع منویات سیاسی جناحها و طیف ها و اشخاص سیاسی به کار گیرند.

اینها همه خلاف عقل و منطق و قانون است و لازم است تا سازوکار محکمی برای شفاف سازی هزینه های انتخاباتی کاندیداها وضع شده و حتی فرهنگ عمومی مردم تا آنجا آماده سازی شود که به کاندیداهایی که عددی بیش از دریافتی های قانونی مجلس هزینه میکنند رأی ندهند.

صحبت از مدینه فاضله نیست ، بلکه حرف از اصلاح و بهبود خانه ملت است.

اگر بخواهیم از ضعفهایی که در بدنه و کارنامه ی عملکردی مجالس نظام احساس میشود بنویسیم مثنوی هفتاد من خواهد شد.

این قلم اعتقاد دارد، وقت آن رسیده تا کسی با خصوصیات عملکردی احمدی نژاد پا به صحن مجلس گذاشته و مستقیم بر کرسی ریاست آن تکیه زده(که اگر ورود کند خواهد زد) و به آبادی درونی این نهاد مهم و حساس اهتمام ورزد.

حال از خود بپرسیم : برخی ها از آنجا که میدانند اگر احمدی نژاد به انتخابات مجلس ورود کند حکماً بر کرسی ریاست آن تکیه خواهد زد آیا حاضرند بی محاسبه ی «آمدن یا نیامدن احمدی نژاد» برای مجلس بعدی کاندیدا شوند؟

کسی مثل علی لاریجانی!

کسی مثل باهنر!

کسی مثل عارف!

کسی مثل ...

بازنشر مطلب در پایگاه راهکارنیوز +